O Mono Efervescente Plus e o Mono Renegado/Sesos de Mono falan de cousas cotiás…

-Sangue reclamo.

Sangue reclamo.

Sangue reclamo.

 

E… despois debemos cortar esas cordas, ao final…

-Non.

-É a tradición.

-Non quero que o final chegue.

-Pero chegará, despois de que o último lobo marche coa chegada da noite.

-Prefiró cortar os tendóns.

-Tendóns, si… Chámalle cordas, chámalle tendóns, pero ao final sempre é primavera…

-…E a morte reclamará a nosa vida…Para sempre…

-Ti cres?

-Si.

-Ao final do final do final de todo…

-¡Iso!

–Pero eu falo do final do cabalo eterno…do cabalo da morte…

(-É esa forma de respirar…)

…da estepa ensanguentada e o sol ferido. É a forma de exhalar…

ex…

…halaaar

…

e sorber…

o ar todo

-E todo desaparece

-…Ar rancio, e/arder nas entrañas lentamente como un

un

gran ser

un albatros.

-Para resurxir como un golpe.

-Un gran morcego.

¡Uuuuuh! ¡Ollos inxectados en veneno vermello!

-E con ese regusto na mente.

-O regusto ás cousas condenadas.

-Redes vacias…

-Redes cheas…

de

ar

ar

rancio

ar rancio, sempre.

-Atmosfera

-Ar pechado e consumindo, ar gaseoso e putrefacto

-¡Aplástanos!

-¡Balsas de aceite gaseoso!

-Oxidado

–Suben a través das paredes de zumo amargo

–Como o noso sangue.

–E perden toda razón de ser e arrástranse, violadas, victimas, arrástranse como serpes sexuais, e nunca-nada-xamáis inocentes: sodomitas e en-fer-mas!!!

-Dunha forma asquerosa e repugnante (Esa idea dómaos)

-Oooohhhhh… ¡Como se unha gran rede invisible os controlase!

-Repta…

–Unha… gran cobra… de ar salgado…

-…Mestúrase con…

-E na cova espállase o silencio, ¡¡e o murmuro do gas gas!!

-¡¡Está TODO CHEO!!

–Da pochanca podre, do ser condenado, da vida imposible, do pecado orixinal, das plantas murchas, da escuridade eterna, da rocha sudorosa.

–Porque-porque-porque-porque…

-Da cova ampla e inmensa chea de pecado e orxía silenciosa

e de …

…Horrrooooor…

Horrooooor

…Horroooor

-Horroooor

–Tambores ao lonxe golpes de caníbales, e un, dous, tres…probando…

Pum

Un

Pum

Dous

Pum

Tres

PUM

-(E cabezas en picas)

–E BOMBEA:

PUM BOMBEA

PUM SANGUE

PUM MERDA

PUM SACRIFICIO

PUM SER

PUM OLLO/PUÑAL

PUM NADA

PUM ¡¡MÁIS, MÁIS, MÁIS!!

PUM ¡SERPE!

PUM TAMBOR

-O rio exténdese cara o corazón…

-PUM COIRO

-Exténdese…

-PUM NEVE

-Exténdese…

–PUM QUENTE

-Expándese…

-PUM LUME

PUM CADEA

PUM MAZMORRA!!

-Invade…

-E MIL MIL MIL MIL MIL

MIL ollos de cousas que non eberían estar alí

(ah ah ah ah ah ah)

E o último berro, calando a sinfonía…

Do… último chimpancé enfermo:

“WAAAAAAAAAAGHHH”

PUM

Morto.

-Agoniza

Agoniza e vive.

Agoniza e pensa

Agoniza e pérdese

–Polo fin do fin dos séculos, Amén

-E podrece

–Amen

–Amén

(Así foi e así será)

-¡Amén!

¿Un soño serve para algo? (eu quería que isto fose un Mecagho, pero mellor non)

O certo é que acabo de espertar-como-quen-di, e nese estado nebuloso da consciencia no que nos movemos xusto antes de espertar (o momento en que segues sobando e soñando pero estás o suficientemente esperto para intuír que en realidade estás tirado na túa cama como un mal cocho) tiven o que podemos chamar un soño premonitorio ou, máis exactamente, un soño coherente que pode servir para algo.

O vello gordo do bigote tentaba asasinar ao neno, o neno enganábao e zafaba sen problema. O vello disparaba coa súa escopeta e o neno paraba as balas co colar de perlas metálicas. Así durante un bo anaco con detalles curiosos que non lembro.

Había ademáis dous vellos, máis tranquilos (un deles, recordo claramente, era Michael Caine, con dous collóns). O neno tiña un irmán maior, duns doce anos, un chulo cabrón que se cría maior, e unha irmá da mesma idade.

Os vellos e os nenos seguiron, de forma bastante inocente, tentando matarse entre eles. Chegado un punto o vello gordo do bigote deuse por vencido cando o neno lle arrincou das mans a chave dourada.

Todos xuntos entraron nun patio cheo de gatos e subiron polas esqueiras cubertas de cal branca que daban a unha ventá pechada. Os vellos falaron da súa infancia. Tiñan un xardín amplo e grande, verde coma as cousas verdes e tan fresco coma o ar pode dar de si. Tiñan un País de Nunca Xamáis escondido entre os edificios, lonxe de toda sombra adulta e de negocios, fame, merda e traballo. Ah, pero agora eran vellos e no xardín non quedaba máis que maleza escura. Quizais…Cabía incluso a posibilidade de que algún cabrón trapisondista fixera un edificio ben cuco no lugar da infancia dos vellos.

O vello abriu a ventá cun xesto de asco na cara… Supoño que quería deixar o pasado atrás e esas cousas, ou pode que non quixese deslucir o que recordaba como a paisaxe da súa infancia… Non sei, realmente… (é un soño, carallo, aos soños non se lles pregunta).

Xirou a chave e abriu a fiestra, a contra e a ventá, e ante eles se descobriu un xardín inmenso como cinco pisos por debaixo deles, extendéndose por medio das espaldas cegas dos edificios. Un prado grande verde como as cousas verdes e fresco de carallo. Un dos vellos comentou que era tan grande como o recordaba, e todos estiveron deacordo. O neno pequeno baixou polo tobogán feito de cordas, disposto a xogar cos nenos vestidos de amarelo que había aló embaixo, e súa irmá seguiuno. Os vellos quedaron alí un anaco e quixeron volver ás súas casas a fumar tabaco e ler o periódico, e cando se xiraron para baixar as esqueiras decatáronse do que antes non se decataran e viron ao paisaniño de doce anos mirando pola fiestra.

“¿E ti que fas aquí e por que non baixas a xogar?”

“O xardín é moi bonito…Pro só é pra nenos”.

O vello con pinta de Michael Caine agarrouno e tirouno polo tobogán, e baixou, e baixou, e baixou…

Dito isto, non me responsabilizo do que unha persoa coma min ou coma ti pode soñar. Pareceume o suficientemente coherente e bonito para poder narralo. Aínda que, a dicir verdade, a miña mierda de prosa non lle fai xustiza ao que pasou realmente, pero aquí queda.

 

(Din que os soños son un río de fume debaixo dunha pequena ponte de pedra irlandesa. Ás veces crúzalo, e un tío que escribe nunha máquina de escribir, mergullado en néboa, ri de ti e fai xestos obscenos…Non sei se é certo pero desde logo é curioso).