UnhA BonItA HiStoRia D´amOr

Eran as 12:30

estaba na cafetería falando de pelis de Zombies e, como sempre, estaba a explicarlles de que ía Brain Dead (obra de culto, ópera prima)

de súpeto, e cando estaba a falar sen saber o que dicía, acórdome de que teño as movidas na clase. Tocaba Matemáticas e ía esperar a que chegase o descanso para ir a recoller a mochila, o mobil, a cazadora… cando aparece pola cafetería a profesora de mates e me saúda. Qué vou facer, pois ir a clase, iso non me mataría.

Unha vez aí, séntome no sitio de sempre ó lado da xente de sempre, e intento entender o que se estaba a escribir no encerado. Sen embargo, un síntoma raro comeza a percorrer o meu corpo, vexo que sube desde o estómago, ou quizais desde máis abaixo, e chega ata a cabeza.

Unha vez non sabida a nota do parcial de Matemáticas (non a souben porque só dixo as dos que tiñan máis dun catro), e papando moscas na clase, fago romper ese síntoma do que falaba antes, que era nada menos que odio, si, odio puro, dese que sò che sae unha vez ó ano (e con ano non me refiro ó cú).

Empecei a odiar as putas matemáticas, non me enteraba de moito, a profesora mandou facer un exercicio individual e nin copiando me enterei. Ademais a tipa do encerado ten a maldita teima de que se sabe de matemáticas sabe de todo, e comeza a falar do amor, e di que ama ás matemáticas, que os números son a súa paixón. ¿Que ostia me importa, señora? deixei de facer caso á historia e púxenme a desenvolver ese odio que estaba a descubrir. Cheguei a un punto no que non quedaría a gusto ata que lle metese unha ostia á profesora, pero non o fixen, non, e o odio volveu caer desde a miña cabeza ata os pés.

Parece que somos incompatibles, pero un día chegará o momento en que solte esa rabia acumulada, seguramente gracias ó alcohol, e unirémonos para facer añgunha cousa da que quizais me arrepinta ó día seguinte, pero que ó fin e ó cabo ten que pasar, pois estamos nunha época na que a crispación humana está en aumento, cousa que supoño acabará cando o mundo se tinxa de chocolate.

                                                                             P.D. “Tu madre se ha comido a mi perro”  

Hai, Matt, que nos farías a nós?

Mira que putamos a gusto a Mattie, non é? E por que? Hai actores guaperas que actúan bastante peor, e dentro do que cabe o tipo é boa xente, de familia sociata e toda esa mierda progre. Non fai malas pelis. Non imos dicir que fai grandes pelis, pro aínda foi acertando dentro do que cabe.

¿Por que nos metemos con el, estando ahí o Tomás Cruise, o Mark Wahlberg ou o Leonardo DiCaprio? E mirade que hai un Ben Affleck solto polo mundo, eh? E sen embargo, nada, a darlle de capóns a Mattie. E o curioso é que, dalgunha forma, semella a opción evidente!

Pois despois de moito divagar, cheguei a unha conclusión final. E si… Mattie, sintoo, pero mereces que che den de hostias. Porque…