Apetecíame postear isto e punto pelota

Sei que non son o único consciente de que o Xabarín Clú nos botaba droga no colacao e que así quedamos. Pero é que todo o meu temprano odio (e moitas veces se motivo) ao Sistema de Ensino se debe a dúas cancións na miña infancia: “Another Brick in the Wall” e “Capitán Araña”.

E, no momento de escribir estas liñas, dígome: “Pois, macho, ¿por que non colgas aos Pink Floyd e deixas de tocar o piano?” Pois veña, pero conste que só o fago polos pobres nenos negros dos suburbios de Chicago:

Sip, foi unha boa infancia.

Steve

Dado que o motor podía ruxir máis forte, e dado que el disfrutaba coma un neno co metal ardente rebotando luz nos seu ollos, decidiu acelerar cun golpe de pulso e deixar atrás quilómetros e quilómetros daquel asfalto esmagado por unha calor insoportable.

Alí onde pasaban as súas dúas rodas comentaban que non medraba a herba, o cal non era moito dicir naquel territorio moribundo de coiotes e serpes de cascabel.

E alí estaba, baixo as sete lúas duns deuses non moi amables tentando buscar unha resposta tras das brasas que a súa negra alma lle facía vomitar. ¿Había de ser así? ¿Quería ser así? ¿Sempre un instinto asasino, incapaz de apeciar nada que non trouxese cravadas esas pústulas vermellas de dor e de mágoa?

Regurxitou pensamentos amargos a través da longa noite e chorou, sen saber se debía intentar coñecer ao seu pai. E seu pai podía ter mil nomes e tres mil caras.

E penso que ao final acabou morto. Del, os pallasos dirán que viviu a vida ao máximo, xogando ao carón dos precipicios de metal de sempre, pero non é certo. Viviu unha caída, ata bater coa cara contra a rochas e os ósos dos seus avós.