Sssssh, fada, xa chega Oberón.

As montañas tremen, os deuses érguense,

  os seus lombos encallados nas costelas dos vales

a rocha e o musgo do seu peito, e miran ao ceo. Surxe

da auga a figura brillante

                               limpa

                                                         do corno de bronce.

“¡Volveu, volveu!”

Volveu Merlín do Bosque de Tintaguel, e os deuses camiñan de novo

    cos seus corpos xigantes e abraiados 

 

         sen mirar onde pisan.