As montañas tremen, os deuses érguense,
os seus lombos encallados nas costelas dos vales
a rocha e o musgo do seu peito, e miran ao ceo. Surxe
da auga a figura brillante
limpa
do corno de bronce.
“¡Volveu, volveu!”
Volveu Merlín do Bosque de Tintaguel, e os deuses camiñan de novo
cos seus corpos xigantes e abraiados
sen mirar onde pisan.
2 Comentarios
Comments RSS TrackBack Identifier URI
Monitos Efervescentes SA 
E cando marcha?Que leva xa unha semana de ocupa!
en canto lle pida o aluguer fijo que plega.