Mecagho…………………………………………………………….

¡ 

Bua

Pero

Qué

Puto

Coñazo

De

Seres

Humanos

Ostia

Mecagho

Nas

Súas

Putas

Muelas

Así

Palmen

Lentamente

De

Cancro

 E

Así

Deixanme

Só

E

Tranquiiiiilo

!

Se tivese algún sitio a onde ir, marchaba sen pensalo.

Todo parece menos importante coa barra oxidada, o cravo inmenso, atravesando as costelas e retorcendo o espírito. Eu teño bilis no cerebro e ti tes a ferida aberta. Sanguínea. Negra. Amarela. Chea de pus. Merecemos algo mellor ca isto.

¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si…

Os vermes deleitanse lenemente nos ollos do cadáver do neno. A crisálida branca seca debilmente ao sol e apodrece baixo a choiva.  O home érguese. Limpo. Inmenso. Respira. E anda.

Descalzo polo deserto.

Ao lonxe, o cordeiro dos sete ollos solta sete bágoas. Agora ve que o esquecen, e que a súa tortura tráxica foi liviá aos ollos do novo mundo que se aproxima.

(Por suposto, non ten razon. Pero é normal que se deixe levar polo pesimismo).

O home segue avanzando pola aridez circundante ata que sangran os pes. Os pes da muller tamén sangran. Atópanse as miradas limpas ao sol, o sangue coagula baixo os pes.

Érguese fume.

O resto é historia.

Merda en pau nº 33, Arte Señores ou Porque esto estaba tendo xa demasiado sentido

COMEnTanDOooo: sWEEnEy TOdd

Como hoxe venres non saio, pois realizo unha crítica constructiva do que acabamos de ver: