¡
Bua
Pero
Qué
Puto
Coñazo
De
Seres
Humanos
Ostia
Mecagho
Nas
Súas
Putas
Muelas
Así
Palmen
Lentamente
De
Cancro
E
Así
Deixanme
Só
E
Tranquiiiiilo
!
Se tivese algún sitio a onde ir, marchaba sen pensalo.
Todo parece menos importante coa barra oxidada, o cravo inmenso, atravesando as costelas e retorcendo o espírito. Eu teño bilis no cerebro e ti tes a ferida aberta. Sanguínea. Negra. Amarela. Chea de pus. Merecemos algo mellor ca isto.
¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si… ¿Si? Non ¿Non? Si…
Os vermes deleitanse lenemente nos ollos do cadáver do neno. A crisálida branca seca debilmente ao sol e apodrece baixo a choiva. O home érguese. Limpo. Inmenso. Respira. E anda.
Descalzo polo deserto.
Ao lonxe, o cordeiro dos sete ollos solta sete bágoas. Agora ve que o esquecen, e que a súa tortura tráxica foi liviá aos ollos do novo mundo que se aproxima.
(Por suposto, non ten razon. Pero é normal que se deixe levar polo pesimismo).
O home segue avanzando pola aridez circundante ata que sangran os pes. Os pes da muller tamén sangran. Atópanse as miradas limpas ao sol, o sangue coagula baixo os pes.
Érguese fume.
O resto é historia.
COMEnTanDOooo: sWEEnEy TOdd
Como hoxe venres non saio, pois realizo unha crítica constructiva do que acabamos de ver: Seguir lendo
visitas
