Mentras eu miraba cara o mar (branco, gris, sen alento ningún baixo dun ceo feito de trapos húmidos) meu pai adicábase a matar gaviotas coa súa lanza de prata.
Deste xeito, e mentras eu me afanaba en xogar a ser area, unha nube de coitelas brancas que fuxian da morte atravesaron o meu corpo nú e cortáronme en miles de milleiros de anacos.
Logo veu o vento atlántico e espalloume polo lombo de mil dúascentas doce praias. Curtiu cálidamente a miña pel sobre o ar bañado en salitre, baixo os dedais de area fina que se unían e se separaban no baleiro. Entre o rosmar cascado das olas calmas.
E agora, agora…
Son cada una das cunchas que ves.
————————–
————————–
Dito isto, ocupémonos do que realmente importa:
(Non canso de velo)
Monitos Efervescentes SA 