A Batalla En Digra: Salvar a Sesos de Mono.

-Señor Monito Efervescente Plus 2.0…

-¡Presente!

-Dígalle a esta Comisión…

-Hahahaha!

-¿De que se ri?

-¡¡Dixeches “pito”!!

-Eh? ¡Non dixen pito!

-Hahahahahaha!!! Agora siiii!!

-…

-…

-Dígalle a esta comisión qué pasou con Sesos de Mono exactamente.

-¿Como? ¿En plan informe?

-Sep!

-Pero se eu non me enterei de nada! Estaba comendo brioches cando pasou todo. Preguntádelle a el.

-Non. Non responde ás chamadas e ti estabas máis cerca. Ademáis ás cinco temos torneo de dominó.

-Buff

-Contenos o que pasoooou! Veña, o tempo comeza… ¡xa!

-¿Eh? Oh… Ah, pois… Sesos de Mono presentouse voluntario e foi alí a batallear cos nosos malvados clons e non sabemos que pasou pero perdímoslle a pista e logo demos en ir a buscalo xa que estabamos en Digra e nos ía de camiño e non nos ía mal de todo así que bueno fomos alí e atopámolo vagando cos ollos errantes polas ruínas dun templo pintado con sangue e tiña como uns buratos raros na cabeza polos que se lle escapaba fume verde e tapámolos con plastilina e logo levámolo connosco á clínica e fixémosle inxertos e curámolo pero a

índa está en estado catatónico e di incongruencias.

-Bravo!!

clapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclapclap

-¿Que gañei, que gañei???

-¡Un estupendo viaxe para dúas persoas á Illa dos Tambores de Pel Azul, onde realizarás traballos forzados a cambio dunha comida ao día e un chan de lama no que durmir!

-Oh, siii! É o que sempre desexei!

A Batalla en Digra: Invadindo Digra no Día da Toalla

Se fas unha guerra e che coincide co Día da Toalla, non podes facer outra cousa que tirar as armas e atacar a toallazos.

(Mollados, que así non deixan marcas e non nos denuncian por acoso sexual).

(Que a máis de un xa me nos lle ten pasado).

Así foi como abrimos unha brecha no flanco verde dos Koalas que defendían a vila. No centro da mesma, un foso do que saían negros tentáculos e emanacións de gas viscoso vermello: Digra nacía do Averno.

Cunha xaqueca monumental producida polo poder da Terrible Digra sobre as nosas ideas, arrasamos a toallazos a parte norte da vila facéndonos fortes na Casa do Pobo e na Taberna San José (dous edificios que, quedando frente a frente un do outro, nos proporcionan control estratéxico sobre a Praza da Trinidade).

E agora debemos preparar o ataque sobre o centro da vila! Rápido, á lavadora. Non podemos presentarnos alí coas toallas porcas!

¿Ya know?

¿Explícome? ¿Non?

Tanto da. Feliz Día da Toalla.

42.

E que Deus Amarelo e Todopoderoso sexa con vosco nas terribles horas de soidade e decrepitude que asolagan a mente do débil e pequeno verme con claustrofobia nas noites de alaranxada lúa chea.

A Batalla en Digra: Os auriculares estaban mal metidos por eso so sonaban dun lado. O caso. O sangue enchoupa as nosas botas e mantense en suspension no aire refrescandonos e enchendo as nosas fosas nasais co seu arrecendo.

O home moucho bruxo vudi viaxeiro interdimensional que antes fora un neno perdido que chegara á casa da señora gorda buscando os seu fogar e esta lle dixera salta e el saltara de dimenión iniciando asi o seu viaxe é transformación xa me avisara. Sesos de Mono, que te perdes. Pero nada, eu nin caso, e para que si ao final non me ia enterar e non ia saber o que decir. E agora estou aqui, pedin participar eu personalmente nesta misión, evitar que Digra esperte en Digra, e non hai nada interesante a arte dos cadaveres, pero realmente xa me estou empezando a cansar de matar peluches cando EI! que era iso!? Vin a un dos nosos perversos clons monatdo nun extraño aparato articulado con forma de calquera cousa xigante mete medo dirixindo as tropas de saltóns ollos nauseabundos sabores, por iso deixei de comelos e dirixinme cara onde eles estaban. Pisei alguns dos nosos e algun dos vosos, e quizais mateia a mais camelos que koalas, pero ao final alacancei o meu obxetivo e puiden miralo aos ollos. E teño que decir, eran uns ollos preciosos. Intenteillos arrincar, pero el decatouse de cales eran as millas verdadeiras intencions e diu a volta. Mareamonos e vomitamos un enriba do outro mentres a masacre continuaba ao noso redor, Cal era, non o recordo. Despois pasamos ao postre e confeso que saben cociñar. Tiñanme atado e praticaban incisións no meu craneo cada pouco.Volvin a vomitar e as sabanas dixeronme que calase, que eu diso non sabia, pero conseguin contraatacar con tres cuartas partes de un furado de area de bisgandi, area coñecida no mundo e arredores polas suas aplicacións na reducción de penas civiles. Estaba claro que non me iban a soltar asi que decidiu soltarse el mismos, revolvendose sobre si mismo e tragandose a todo o que e envolvia, asi como Soereh consegui sair da tumba el tamen o fixo do apartamento dos Solubles Enemigos. EU. VOADEOS A TODOS. SEEEEEEEEEEEEEEEE.

A Batalla en Digra: Alto o Fogo!!(estamos a 22 de Maio)

Diríximonos ao Norte, cara Digra, abríndonos paso entre zombies azuis explosivos e koalas ninjas polos desolados páramos de neve negra.

No pequeno val de Perde-Toda-Esperanza empezamos unha cruenta escaramuza na que se nos superaba en proporción de 3 a 1, pero soupemos aproveitar a nosa posición máis alta no terreo (e as inclinacións cubistas da División Escarlata, as tropas de élite comandadas polo Xeneral Ploff) e igualar a contenda nun mar de sangue e queixas varias.

Pero, de súpeto… de súpeto… unha luz lampexou no ceo. Ao principio pensamos que sería algún arma inimiga, pero non era máis que unha Bengala Branca de Tregua lanzada polo bando contrario. Alguén do noso bando lanzou a súa case ao momento.

“¿Tregua?” Parecíamos preguntarnos todos, amigos e inimigos, ata que alguén o dixo:

“Coooooño, que é hoxe!”

O silencio apoderouse do val, e ambos bandos retiraron os seus cadáveres e marcharon polo seu lado.

A próxima vez que nos vexamos, teremos algo do que falar mentras nos destripamos coloridamente.

Continuará.

A batalla en Digra: Gloriosas luces dun triste mencer

BAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH

(e mais nada)

A batalla en Digra: E Mais.

(despois diredesme que enviastedes dous destructores, pero …)

(¬¬)

A Batalla en Digra: Interludio Informativo.

Haberá quen diga… “bu, e seica tiráchedes/tiraron a bomba en Londres e acabou a infernal batalla que ahí se libraba. Pero eu nada oín de tal batalla, e Londres está en pe”

Qué ignorancia.

A batalla non se percibe en edificios caídos e trincheiras ao lado do támese, senón na morte que inunda o corazón dun esputo malnacido, na luz radiactiva da mañá cortando melóns, na perda incongruente de obxetos acristalados que pertenceron á túa avoa.

Londres:

Se te fixas, verás cabalgar a Eternidade na súa brisa.

Se non, podes flipar un anaco coa música, que igual che parece que tarda en arrancar pero que mola máis ca ti.

Pringao.

(Nah, non era unha excusa para poñer música. Paréceme fatal que se me acuse de tal cousa)

Digra’s Battle.

Lots of Enemies.

A batalla en Digra: tomo 1

Primeiro pasamos a través dunha cortina de fume laranxa mentalmente hormonado que case nos fixo arder as ás do Megaplano. Logo disto puidemos ollar con asombro cómo, moi por debaixo de nós, se extendían ata o horizonte as grandes extensións chairas de neve negra e herba vermella, e vimos poboamentos koalas salpicados de horrendas construccións de planta pi-tagonal feitas de ósos, carne e vísceras.

No centro de todo, o Foso lampexaba luces de cores sonoras que nos cegaron os corpos e nos azularon os paladares.

Isto pareceu durar dúas horas.

Despois aterramos no Val de Gundrass, a sete Km de Digra, onde fomos recibidos por un pequeno escuadrón de Koalas Ninjas e Subotais Zombies Azuis.

(É por iso que o uniforme consta de pañais recargables).

No momento de escribir estas liñas estamos erguendo o acampamento base e queimando os cadáveres inimigos. Seguiremos informando.

Faise noite.

Non se oe vida nigunha na redonda.

A batalla en Digra: toma de contacto

Enviamos helicópteros de recoñecemento a (claro) recoñecer a zona.

Os Koalas querían espertar a Digra en Digra.

Non se podía permitir.

Así que, como xa dixen, enviamos helicópteros de recoñecemento a (claro) recoñecer a zona.

Perdemos o contacto por radio durante cinco minutos. O seguinte que nos chegou foi unha extraña sinfonía monocorde que reproducía o que sen dúbida sería o son da cor verde se a cor verde emitise algún tipo de son.

Despois perdemos contacto coas tropas de terra. Mesmo resultado.

A segunda vez que probamos (esta vez mandando a todo o mundo ben vacinado contra os Ataques Mentais) a mandar xente para recoñecer o terreo, catro dos comandantes cambiaron de sexo de forma espontánea, e a un cabo medroulle unha cabeza de cabra nos intestinos.

Un 60% das tropas restantes sentiu unha necesidade imperiosa de ler a Dickens, e un 20% deu en chorar, botando de menos Maio do 68.

Así que… xa veremos.

Xa veremos…