Sei que andiveches buscando un nome, unha pista, un trazo de xiz que insinuase a miña existencia, e non podo facer menos que agradecerche o regalo e pode que gabarche os ollos.
Pero penso que non estás todo o atenta que debes ás sinais que che deixo no camiño. Aquela tarde no cemiterio de trens, cando que viches ao cadelo arrastrarse a morrer debaixo do solpor, trataba eu de mostrarche unha metáfora da miña propia situación. Por iso lle din ese subliñado de música de western, ao Morricone. A súa sombra esvaeuse entre os raios alaranxados que inundaban o horizonte, e non se soubo máis del.
Teño entendido que resucitou nunha vila californiana en 1879, coma un anarquista pistoleiro dez veces condenado á forca. Pero son rumores, e debido á miña natureza non podo darlles máis importancia da que teñen. A cal non deixa de ser moita. Manteñen viva a miña esencia e cambian a miña cortiza. O meu espírito mécese debaixo dalgunha raiola de sol filtrada polo piñeiral. O oco da bala que me matou segue ardendo pero xa estamos acostumados.
Colle o carro e diríxete ao Nordés ata que non poidas seguir avanzando máis. Saberás atopar a X que garda o segredo da xente coma min, e é entón que, por fin, serás lenda.
Deixar un comentario
Aínda non hai comentarios.
Monitos Efervescentes SA 
Deixar unha resposta