‘nuff said.

Istaimfortí

-A miss pointnew le encanta el pastel de carne, especialmente el que hacen en las laderas de kingstown (en el antiguo barrio de westbridge county), lo cual provoca la ira de Miss Potterfield quien, posando la mano sobre su cadera e irguiendo el dedo de forma reprobatoria, exclama siempre:

“oh, Sarah, un día de estos acabarás con mi paciencia”

A lo que sarah responde:

“Puede, pero no ha probado jamas un pastel de carne tan delicioso como este”.

Miss Potterfield arruga entonces su caracterísitca nariz galesa y se marcha, sin decir nada, a recoger tréboles, que es lo que siempre hace cuando se siente incomodada

-La verdad, dudo de la veracidad de su historia, señora. Yo he vivido dos años en westbridge y nunca jamás he oído hablar de tan suculentos pasteles de carne…

-Le estoy hablando de cuando los caballos podian andar por las calles de londres, y cuando los barrios eran zonas familiares, donde los negros solo servían para ser siervos, on serbios.

-¿Negros? ¿Se refiere a esos morenos insolentes que tiran de los carros? Nunca los había oído llamar negros.

-Querida…

-Darling?

-…son más negros que las caras de los pobretones trabajadores de las minas de carbon de Sheffield, donde el tio Unsworth se ganaba los peniques para gastarselos en pintas.

-¡No me hagas hablar de esos desharapados! ¿Te conté ya que el otro día, cuando yo y Miss Springtown nos vimos obligadas a acompañar a la pequeña Silvia al horfanato y tuvimos que pasar por las callejas en las que viven estos individuos

tuvimos que (cielos, qué desagradable) aguantar los lamentables improperios de esos sucios lujuriosos?

Oh, en esos casos vale la pena dar un pequeño rodeo y pasear por la gloover street, e incluso si tiene tiempo pararse en la pequeña tienda de tia susan y tomar una taza de te a la lumbre da la chimenea de fuego que tiene. O… bueno, a veces tambien es agradable hacerse querer y sentir los improperios de eses lujuriosos para darse cuenta de que aún tienes algo debajo de las faldas, querida… ha-ha-ha!

-¡Oh, cielos, Carol, como eres! ¡A veces incluso dudo de que seas una verdadera dama!

-Lo soy, pero a las verdaderas damas también nos gusta sentirnos mujer… ¿O vamos a preguntarselo al pequeño de los mcdamon, el cual no deja de visitar tu ventana?

¡Oh! ¿Tú también te has percatado? ¡A veces me pregunto qué es lo que querrá ese pillastre! ¿Crees que estará realmente enamorado de mi, querida Carol? ¡Vaya! ¡Eso me gustaría tanto!…

-Querida, yo no pensaria en amor, sino en que disfrutaría con él como la señora Newpoint disfrutaba de los pasteles de carne en la ladera de las montañas de kingstown, en el viejo barrio de westbridge…

-Mmmh, diría que está usted equivocada. Yo he vivido por dos años en esa población y jamás he oído hablar de dichos pasteles de carne…Ahora bien, ¿por qué no nos quitamos los corsés y escenificamos una vez más las escenas más tórridas de las mil y una noches?

-¡Estaba esperando a que me lo pidieras!

-…

-¡Vaya, el mayordomo! ¡Qué situación más comprometida!

-Sería impropio de nosotras no ofrecerle unirse a la fiesta.

-Sí, no sería ético ni propio de unas damas… por favor, señor Hollinsworth, ¿le importaría tomar a mi amiga por atrás con su distinguido y bien dotado aparato entrepiernil?

A CRISE XA ESTÁ AQUÍ!!!!!

It’s here.

We know it.

I knew it.

Did ya’?

Here.

Now.

Crisis.
Seguir lendo

A Colorfull Box of LSD Vs…

Bueno bueno bueno bueno.

Hoxe imos estrear categoría.

Que alegría que alegría.

Seguir lendo

Cadáver Ricoso. Trapisondista funeral no estómago do maquinista violinista trala pista dun artista.(É curioso o rápido que pasan os anos, así como os rectos se manteñen quietos como esperando a que lles fagan algo de caso. Señor, poña o cu en pompa canto queira, pero estou ocupado e non fago esa clase de cousas co estómago baleiro)

PRMERA:

a)Asfalto a cucharadas b)E alfombras nacaradas c)A patadas atrapadas d) Centolas desarraigadas.

SEGUNDA:

Lle sui desolé-olalá-trré bián

Le duqué esté en la cociné merendandé

(Aleluya, monamí)

Le souflé de rraté.

(Seslaprreocupasioduleprrotletarrié)

:::::::::::::::::::::::::::::

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

(…..miramiramiramiramira…..) :::::::::::::::::::::

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::

:::::::::::::::::::::::::::::

And all the blind roeders are dancing the waltz

With Henry the farmer and his pretty wife.

 

 

 

 

(Tan delicioso post mortuorio contou coa inestimable colaboración

da filarmónica de Namibia e a impresionante capacidade torácica do Monito Nº 1)

(Gracias. Sigan envenenando os flans).

 

 

¡NO PUEDO CREER QUE NO SEA MANTEQUILLA DE YETI!

-Estou matando Yetis, ¡e desconcentrasme! Seguir lendo

Ex Ignorantia Ad Sapientiam E Luce Ad Tenebras

Buenas!

Me presento: Soy nada mas que un humilde humanista. Me interesa los animalitos, la masoneria, la música, la cultura, el arte… Me preocupo por aquellas personas que, de alguna manera u otra, son importantes para mi y por aquellas que, no siendolo, pudieran o pudiesen ser blaco de dramaticos asesinatos. ¿Mi nombre? Poco importa, pero supongamos que me llamo Francisco de Asis.

¿Cuál es la temática de este post? Sería dificil definirla, extremadamete difícil, para seres como vosotros. Si alguien lo consiguiese, me habría definido a mi, y realmente, dudo que fuerais lo suficientemente inteligentes para tal hazaña. Pretende ser la salida al mundo exterior de mis reflexiones, de mis ideas, mis alegrías y preocupaciones, un faro de sabiduría que ilumine la oscuridad que invade este pobre y misero mundo. No pretendo escribir un blog para un público determinado sino para uno muy selecto, para groumetes. En realidad este es un comportamiento egoísta. Escribo este blog para mí. Este diario pretende ser un reflejo de mi, de mi alma atormentada; pretende ser la pantalla donde se proyecten mis pensamientos, mis esperanzas y mis planes.

Quizá os estéis preguntando por qué le he puesto “Ex Ignorantia Ad Sapientiam E Luce Ad Tenebras” de título. Bien. Si os digo la verdad, ni yo mismo lo se.

Me parecía un título adecuado ya que, en la vida real, en las relaciones que mantenemos con otras personas, nunca tenemos la certeza absoluta de nada. Siempre existe ese punto de incertidumbre, que unas veces es pequeño y otras veces es enorme. Es por ese punto de incertidumbre que vivimos, que estamos definidos. Sin emociones, sin incertidumbres, sin amor, la vida sería muy poco satisfactoria y dificilmente nos sentiríamos nosotros, aunque, por otra parte sería mucho mas humano, mucho mas racional prescindir de esa mentirosa y asesina empatia. Esa incertidumbre, esos sentimientos, están ligados fuertemente a nosotros, y nosotros estamos fuertemente ligados a ellos, nos destrozan, y son ciertamente nocivos en todos los sentidos y prescindibles.

Sin más, espero que disfrutes del post tanto como lo haré yo, y tengo que decir que lo disfrutare mucho.

Pasemos a otras cosas

Ahora mismo me encuetro copiando pegando tecleando delicadamentes estas lineas y bebiendo tranquilamente un jus de pomme marca vitalif. Es una bebida increíble. Al tomarla siento todo lo que no puedo expresar con palabras. Este ligeramente frio liquido tiene una fuerza misteriosa. Es evocadora, melancólica, triste a la vez que comparable a ambrosia celestial… Expresa como me siento ahora mismo, humillado. Expresa mis inquietudes, mis fantasías y mis deseos. Es sorberla y pensar en mil cosas. Pensar en cosas que fueron y que dejaron de ser, en cosas que podrían haber sido, y está rica.

El sabor del zumo es desgarrador al principio. Podría chuparlo una y otra vez sin llegar a cansarme nunca de el. Sabores que se repiten, que me llenan y me colma completamente. Probablemente los sabores mejor unidos que he paladeado. Me encantaría beberlo en una copa de cristal fino de verdad, en vez de beberla en el cutre vaso de nocilla en el que lo degusto ahora. Me gustaría beberlo solo, en un baso con filigranas de oro y plata, en medio del Amphitheatrum Flavium: Las gradas totalmente vacías, el patio de noche, silencioso, y en medio bebiendo mi preciado zumo. Bebido para nadie. Bebido para mi.

Y los osos con sus fingidas risas y su falsa felicidad. Detripados.

Merda en pau nº 33, Arte Señores ou Porque esto estaba tendo xa demasiado sentido

Seguir lendo

C.E.A.(conversación efervescente habitual)

C- Puag, os melómanos están resesos…

S- Si? Bue, é que a música actual…

Seguir lendo

INAUGURAMOS SECCIÓN E PALMAN 2 GHICHOS

Da grande, aplaudida e amada categoría “novas novas” deste Blog Amado por Deus nace una categoria do trinque, que co noso probado dinamismo, audacia, imaxinación e bo facer chamareeeeemos…

¡¡¡¡NECROLÓXICAS!!! Seguir lendo

  • Calendario

    • Xuño 2023
      L M M X V S D
       1234
      567891011
      12131415161718
      19202122232425
      2627282930  
  • Buscar