Empezamos a cortar os cadáveres a iso das 3 da mañá. O frío da meseta xeada meterasenos nos ósos e non tiñamos lume, así que o imbécil de Orión propuxo que collesemos as pás e os picos e empezasemos a facer anaquiños dos cadáveres dos nosos amigos mortos na marcha, por aquilo de entrar en calor e de facer espacio nos trineos.
O puto Orión, capitán e asasino. De cando en cando tiña boas ideas.
Eu cortaba a cabeza de Brunilda, esposa de Xim Dúas Pirolas, cando sentimos o bruído feroz de mil pasos sobre a planicie branca, e foi Olaf o Hermitán quen deu en sinalar unha serie de diminutas figuras que, erguendo unha gran nube de pó de neve, avanzaban velozmente cara nós ao lonxe.
Aínda pasou unha hora ata que os viaxeiros se cruzaron connosco. Traían roupas negras de abrigo e gorros de lá encarnados, todos eles enormes homes clónicos de barbas longas e canas da folerpa. Os seus trineos viñan todos tirados por aqueles cans negros enormes propios da zona septentrional, e mostraban nas caras un cansanzo de morte de días e días de longo camiño. Fixeime tamén en que non había muller nin neno entre deles, e que nos seus trineos non parecían levar nada de valor agás as mudas negras e os picos e as pás e as raquetas.
Orión achegouse a eles coa súa cara habitual de poucos amigos, súando como unha porca. “¿Quen sodes vós, eh?” O xefe da expedición fixo avanzar o seu trineo e púxose frente a Orión, quen nese momento portaba na man esquerda o brazo conxelado do seu pai e na dereita un machete encarnado de sangue.
O home aquél estaba moi serio.
“Dade media volta e seguiredes vivos”.
Aquilo, claro está, provocou risas nuns, asombro noutros e medo nuns poucos. ¿Quen era aquel paiaso para virnos con esas frases lapidarias no medio e medio da nada?
Orión non fixo caso, pero ben se vía que estaba nervioso, porque facía iso que facía cos dedos cando estaba nervioso. “¿E non teredes lume? Aquí no frío estamos morrendo, e ainda quedan, penso eu, uns cantos dias de camiño pra chegar á cidade máis próxima” E miroume a min, porque sabía que me divertía velo ter que suplicar cousas desa maneira e que me ía escarallar del canto puidese. “Non imos durar moito sen lume. Mirade xa cómo foron morrendo os nosos, e…”
Un trineo púxose á beira do líder dos extraños. E o home novo que nel ía montado rosmou algo calado ao oido do seu capitán.
“Temos lume e darémosvos lume. Pero tendes que vir connosco a Vento”
A cara de Orión era para mexarse. Puto imbécil.
“¿A Vento? ¡Xa vimos de Vento! A caza do Oso rematou xa alí e xa non queda nada máis que casas ocas, ¡muros e sombras!. ¡Estará baleiro ata dentro de seis meses!”
“Dadas as circunstancias é igual: temos que ir alí e rematou a charla, meu. Forzaremos algún albergue e quecerémonos nas súas salas de pedra. O camiño que levades está errado”.
“¡¡Nós Imos a Auga!!”
Foi impresionante como aquela frase produciu un calafrío simultáneo no corpo de toda aquela expedición extraña.
“Non se pode ir a Auga. Auga non existe. Hai que ir a Vento.”
Todos nos miramos, cómo non. E de entre as peles do trineo do capitán saíu una voz de vella cabrona choromicas:
“Digra Pernandúa!!Digra!! Digra!!”
E Orión:
“¿Digra?”
E o capitán no seu trineo de cans negros:
“Digra”.
Tres días despois estabamos en Vento buscando algo para comer entre os seus muros mortos.
Digra Pernandúa. Más adiante cheguei a vela cos meus propios ollos, acompañado do vello e fillo de puta Orión. Pero prefiro non falar diso.
20 Outubro, 2007
Categorías: Performance Desparasitante . Etiquetas: Digra, Hai un zulú no cuarto de baño, Idas de Olla, Monito Plus 2.0, Monitos Efervescentes, Porno., Vai Cagar de Monte . Autor: Monito Efervescente Plus 2.0 . Comments: Deixar un comentario
Monitos Efervescentes SA 